Het was tijdens een grote demonstratie in Brussel dat ik een stukje opliep met Ton Heerts. Het was april 2014 en op een of andere manier kwam het ter sprake. Nu Koningsdag niet meer op 30 april valt ontstaat er wat lucht om 1 mei terug te pakken. Ton vondt dat een goed idee en we liepen verder zoals dat in een demonstratie gaat. In de “rush” van een grote demonstratie spreek je wel vaker wat vrijblijvende verklaringen naar elkaar uit.
In Januari 2015 kwam het onderwerp terug. Ik was in de fusie inmiddels vrijgesteld van mijn primaire taken en had nog enkele resterende taken waaronder het zgn campagne team. Toen het ter sprake kwam ben ik eigenlijk onmiddelijk gaan denken hoe we dit zouden kunnen doen en maakte een eerste presentatie voor ons campagneteam en daarna het dagelijks bestuur.
Open, vrolijk, positief en een goede balans tussen informatie, inhoud en amusement. Waarbij de amusementsfactor mensen zou moeten trekken die normalerwijs thuisblijven. Een evenement waarvan je achteraf tegen de thuisblijvers zegt: je had erbij moeten zijn. En natuurlijk moet dat net als in andere landen in de hoofdstad, in Amsterdam. Ik had de hele kermis in het Vondelpark bedacht. Een totaal concept.
Intussen trok ik met een vurige pitch naar verschillende bijeenkomsten in het land om de organisatie en het enthousiasme aan te wakkeren. Er was ook overleg met de gemeente Amsterdam, de deelraad en het kabinet van de burgemeester. Alles liep de goede kant op, maar opeens begon de gemeente bezwaar te maken tegen de locatie en moest er worden uitgeweken. Ook daarna ontstonden er allerlei organisatorische fricties.
In 2016 deed ik inmiddels wat anders maar volgde natuurlijk hoe het verder ging. Nu was op voorhand met de gemeente een locatie afgestemd, het Oosterpark. Nadat een handvol yuppen die meenden dat het park exclusief voor hen is aan de bel trokken, begon de gemeente moeilijk te doen. Er volgden allerlei extra voorschriften en beperkingen. Het ging letterlijk over decibellen en grassprietjes. Opeens maakte de Burgemeester uit hoe een demonstratie er uit moet zien door te stellen dat een DJ en eten niet bij een demonstratie horen. En, een unicum in de vrije westerse wereld, FNV moest een waarborgsom voor het gras betalen. De FNV bleef net binnen de randen van de voorwaarden maar het gepruttel ging nadien nog een tijdje door.
Dit jaar zie ik de aankondiging van het evenement. De kern van mijn concept mist : aantrekkelijk amusement. Bronnen vertellen dat de gemeente Amsterdam nu heeft bepaald dat er geen grote namen mogen komen en zeker niet aangekondigd. Er zijn communicatie beperkingen opgelegd. Een regelrechte aantasting van het recht van vereniging, demonstratie en vrijheid van meningsuiting. Genoeg om de gemeente voor de rechter te slepen. De FNV volgt gedwee. Het wrange is dat voor zeer grote commerciele evenementen zoals SAIL de halve stad op de schop gaat. Dus overlast argumenten zijn nogal hypocriet. Amsterdam wil gewoon geen rode stad meer zijn.
In mijn huidige baan kom ik in landen waar vakbondsrechten niet vanzelfsprekend zijn. Er bestaat zelfs een wereldkaart die het inzichtelijk maakt. Amsterdam kan er zo langzamerhand wel bij: Ankara a/d Amstel.