In Zwitserland, onder de rook van Zurich ligt het welvarende dorpje Rüschlikon. Een paar jaar geleden was het even wereldnieuws. De CEO van een multinational verkocht zijn aandelen en de gemeente als primaire belastingontvanger bulkte ineens van het geld. Daarom stelde de burgemeester voor de belastingen met 7% te verlagen. Er was echter een inwoner die vond dat best een beetje van dat geld terug mocht naar waar het was verdiend: Afrika. Hij wilde een belastingverlaging van 5% en 2% teruggeven aan Afrika. Democratisch als Zwitserland is volgde een referendum. Zoals gezegd, het verhaal is niet nieuw maar ik zal de uitkomst niet verklappen voor diegenen die het nog niet kennen. Hier vindt je het hele verhaal (geen nood, het antwoord zit in de eerste 5 minuten).
We gebruikten dit verhaal als een eyeopener op een cursus voor collega’s uit Kameroen, Kenia, Rwanda, Zambia en de beide Congo’s. Om te laten zien dat rijkdom en armoede oorzaak en gevolg zijn. Het was een superleuke training waarin mijn ogen ook werden geopend. Mensen vertelden met trots over hun land maar nog vaker met trots en aandoenlijkheid over Afrika. Alsof je kinderen over hun oude moeder hoort praten. Afrika is een gigantisch continent, met vele religies, honderden talen, verschillende volkeren en stammen, vol problemen en tegenstellingen. Toch voelen mensen zich verbonden in moeder Afrika.
Eén van de deelnemers zei in de introductie dat hij zo blij was om in Kameroen te zijn omdat Kameroens voetballers heel Afrika trots maken. Zulke emoties zie en voel ik nu nooit in Europa. We kankeren op “Brussel” en haten de EU. Terwijl wij ons zorgen maken over de Euro hoor je weinig gemopper over de Afrikaanse franc (14 landen, via Frankrijk gekoppeld aan de Euro). Alhoewel overdressed en underdressed een heel ander level hebben in Afrika, zie ik prachtige pan-Afrikaanse damesmode. Natuurlijk is niet alles pais en vree in Afrika. Maar ik was onder de indruk van het saamhorigheidsgevoel. TIA, ofwel “this is Africa!”
Ik ben deze blog begonnen toen ik vorig jaar een klus in Europa startte. Nu mijn nieuwe werkterrein de hele wereld is, wacht een heroverweging. Moet ik ermee doorgaan, is dat vol te houden, en zo ja in welke vorm? Een blog onderhouden kost flink wat tijd. Naarmate het aantal lezers toeneemt, geeft het ook een zekere verantwoordelijkheid. Ik ben er nog niet uit. Voor nu vond ik mijn eerste waarnemingen in Afrika wel een mooie overgang.