Stel je eens voor, een vast contract voor 5 jaar. En om de 5 jaar mag de werkgever besluiten of hij nog verder met je wil (en andersom natuurlijk, maar daar denken economen en werkgevers minder over na). Barbara Baarsma, volgens velen een briljant econome, leurt al een paar jaar met het idee en zag dit weekend kans om er de aanval mee te openen op het beleid van Lodewijk Asscher die op zijn beurt weer keihard terug slaat naar Baarsma. Intussen lees ik een twistgesprek over langer door werken, waarin oud MKB voorzitter Hans Biesheuvel doet alsof het zijn uitvinding is.
Ze zien allemaal over het hoofd dat er al een segment van de arbeidsmarkt bestaat waar vaste verplichtingen voor een zekere tijd normaal zijn. Een proeftuin die al bestond voor Baarsma op het idee kwam: Topsport! Daar gaan “werknemers” een contract aan voor een aantal jaren met de hoogste bieder. Op zich prachtig, maar je hebt daar gelijkwaardigheid voor nodig.
Topsport, met name voetbal, laat precies zien waarom het niet werkt. De grootste toppers worden steeds duurder en uiteindelijk weggekocht. De wannabees aan de onderkant moeten leven van een hongerloon. Alleen waar er een perfecte balans is tussen de “marktwaarde” van de speler en het budget van de club, houdt het stand. In alle andere situaties leidt het tot onbetaalbare lonen en bonussen aan de bovenkant en armoede aan de onderkant. En voor de werkgevers de voortdurende onzekerheid van weglopend talent.
En dat is nu precies waarom we ooit hebben besloten om de arbeidsmarkt te reguleren met vaste contracten en CAO lonen. Dat geeft rust aan beide kanten.