De nieuwe kiloknaller van Jumbo

 

Jumbo staat al tijden onder druk vanwege dieronvriendelijke kiloknallers. Door acties van wakker dier veranderde langzaam de publieke opinie en uiteindelijk ook het koopgedrag van consumenten. Hierdoor moest Jumbo het assortiment aanpassen. Ze zijn nu eenmaal gevoeliger voor verkoopcijfers dan voor acties. Dat blijkt ook wel uit de reactie van Jumbo op acties van de bonden. Als het geen impact heeft op de verkoop dan nemen ze de imagoschade voor lief. Jumbo heeft gekozen voor wat bij Een Vandaag de alternatieve route wordt genoemd. Een route waarbij de arbeidsvoorwaarden niet meer worden onderhandeld door onafhankelijke partijen, maar in huis. De OR wordt daarbij feitelijk ingezet als gele vakbond. Volgens Martin Visser zijn er inmiddels 135 werkgevers die die alternatieve route volgen. Het is volgens hem een nagel in de doodskist van de vakbeweging. Want de bonden hebben te weinig actiekracht om een positie af te dwingen.

Voor mij is de grote vraag of niet het omgekeerde het geval is. De bonden leunen sterk op traditionele sectoren waar de bulk van de leden zitten. Veel van die sectoren fragmenteren en krimpen waardoor die oude vakbondsbastions aan betekenis verliezen. Omdat daar (te) weinig gebeurt zitten werkgevers in sectoren met een lage organisatiegraad bepaald niet te bibberen op hun stoel als de FNV iets roept. Met als gevolg dat bonden zich konden laten uitspelen en uiteindelijk vaak bij het kruisje moesten tekenen om eventuele schade te beperken.

Sinds de acties van de schoonmakers is daar verandering in gekomen. Zij hebben Nederland laten zien dat er wel degelijk wat te winnen valt. Die gedachte breidt zich langzaam uit naar andere sectoren. Er zijn de laatste jaren succesvolle acties gevoerd op plaatsen waar dat niet tot nauwelijks eerder gebeurde. Niet alleen schoonmakers maar ook jongeren zijn succesvol georganiseerd. Bij IKEA is onlangs de hegemonie van de door IKEA zelf opgerichte vakbond WIM doorbroken. Dat zijn geen stuiptrekkingen van een stervende organisatie, maar juist de eerste adem van een nieuwe organisatie. Een organisatie die niet langer tekent bij het kruisje maar probeert kracht te ontwikkelen en te groeien. Daarbij worden risico’s die eerder werden vermeden nu ten volle genomen. Dus ja, dat gaat ook wel eens mis. Maar wie het risico van verlies niet durft te nemen wordt nooit een winnaar.

Het is moeilijk om succesvolle acties te organiseren als de werkgevers kunnen vluchten naar de rechter. Omdat Nederland geen stakingsrecht kent gokken werkgevers op een werkgeversvriendelijke rechter en komen er soms mee weg, zoals bij KLM. Doorgaans geframed als “werkgever sleept bonden voor de rechter”. In werkelijkheid slepen ze hun eigen personeel voor de rechter. Dat lukte Jumbo niet. Al hun Eisen werden afgewezen.

Dus vluchten ze naar een ander scenario. Het personeelsbestand bestaat een handjevol vaste krachten, veel tijdelijke contracten en bakken vol (Poolse) uitzendkrachten. Een systeem dat wordt gedreven door de angst om je werk te verliezen. Alleen moedige mensen durven de strijd aan te gaan. Omdat ze een minderheid zijn kan Jumbo ze de rug toe keren, hekken plaatsen zodat ze hun collega’s niet kunnen beïnvloeden.  De OR inzetten als stakingsbreker.

Het recht om je door een onafhankelijke vakbond te laten vertegenwoordigen is een mensenrecht. Vrije onderhandelingen, actievoeren en staken ook.  Daarom dienen consumenten zich minstens net zo druk te maken om werknemers rechten als om dierenrechten. Steun de stakers en koop geen menselijke “kiloknallers”

Strong women on the garbage dump

Today With the courtesy of my friend Marcus Derland, a great story that needs to be told and spread

19 april, 2016

Six days a week, all year round. Indian women are dealing with wild dogs, poisonous garbage and a repugnant stench in their workplace. But they like it, because they are organised and have taken control over their own lives.

Manali Shah, president of Sewa.
Sewa, Self Employed Women’s Association was formed in 1972 in Ahmedabad, northwest India. Only poor women working in the informal sector are welcome as members. They can be anything from garbage pickers or helpers at building sites, to sellers in markets.
Sewa is organising 1.4 million members in half of Indias states. More than 700,000 members are in the state of Gujarat where the multi-million city Ahmedabad is situated. The head quarter is also in Ahmedabad.
Sewa is supported by the two Swedish unions Unionen and IF Metall. Unionen is managing the project which is financed with money from Union to Union The Swedish unions are helping Sewa to build a centre for competence development and also with strategies on how to organise new members. There will also be an exchange of female union leaders between Sweden and India.
“We came into contact with Sewa through another project in India. Sewa is working just as a proper union should be working. It doesn’t mix religion or politics into its activities, says Magnus Palmgren, ombudsman at IF Metall.
The Piranha dump. As big as 118 football pitches and 22 metres tall. Eyes are running. It is getting harder to breathe. It is smelly. A mixture of excrements, sewage, tyres on fire and rotten food. Around the 4-wheel-drive Mahindra jeep climbing up the mountain a pack of wild dogs are waiting. Some are growling. Others have an aggressive stare. Like a pack of hyenas circling their potential prey. Kantaben Parmar opens the door of the car and climbs out. She speaks in a loud voice, almost shouting, just as she has been doing all the time during the car ride. The dogs and the men driving the city’s garbage trucks lower their eyes and give way as she is approaching her members. This is Kantaben’s territory. She has been involved in recruiting over 100 women to the Sewa union, Self Employed Women’s Association.
Only women working in India’s informal sector are welcome in the organisation: Women who earn a living from picking garbage on streets and dumps; women selling vegetables in markets; women helping out on building sites; women whose role it is to carry heavy loads on their heads; women who don’t have proper job contracts and are without permanent wages.
More than 94 per cent of Indian women work in informal sectors. They are important cogs for the economic wheels to be turning in the country that is expected to pass China in 2022 to have the world’s largest population.
Once again Kantaben uses her strong voice. It echoes across the dump. Her female followers listen and begin making their way through food waste, plastic and all other kinds of waste that are produced by the town’s one million inhabitants.
Suddenly all work on the dump stop for a while. Two rumbling lorries are on their way with valuable garbage. The fast young men, the migrant workers are first in place. A squeaking sound as the platform of the lorry is rising. A new load of steaming garbage is dumped. The stench, that was already corrosive to the lungs, now becomes so intense that it makes the inexperienced feeling sick.
“ It took a month before I was used to the smell”, says Manjulaben Narendrablai Clavda, 37 years old, one of the few women who come to the dump six days a week.
American researchers have found that the air in garbage dump environments is so contaminated that it starts doing damage to the lungs already after one minute. Kantaben is laughing, wagging her head. The head wagging is common among Indians and sometimes hard for Westerners to interpret. This time Kantaben means that it is OK to go and talk to the members. They have gathered a bit further away and they are laying out a blanket that they brought. They sit down right in the middle of the garbage and bring out their lunch boxes. Different rice courses and chapati bread. Hands are washed in water they brought along. Actually, only the surroundings set this lunch break apart from any other in workplaces around the world. Workmates are laughing and sharing jokes. They try each other’s food.
Someone is helping a friend to attach a piece of jewellery in her ear. As they are sitting down, parts of their lower legs come into view revealing scars from glass and metal garbage and from dog bites.
The money that the Sewa members manage to earn from picking and collecting plastic, paper and metal must cover costs for a whole family. Many of them have men who do not earn much. In spite of that, the men don’t come to the garbage dump. They consider the work to dirty. The men that are here are migrant workers and Indians drivers of vehicles.
Kantaben grew so tired of her husband that she threatened to throw him out. He had lost his job and tried to get over his misery and bad lack by drinking home distilled liquor.
“I told him he was worthless, that I could d take care of our children myself.”

Kantaben Parmar is one of the leaders of Sewa.
Kantaben was given away for marriage at the age of 15. She didn’t go to school and never learnt to read or write. When she joined Sewa, not only did she experience sisterhood with other poor women, she also gained self-confidence and an insight into her own rights. Kantaben has come to be one of the leaders both on the garbage dump and in the slum area where she is living.
“In the beginning I did not dare to go out on my own.”
It was Kanraben who helped her relative Manjulaben when she came to the big city.
Manjulaben grew up in a village a few hours bus ride from Ahmedabad. Just like many other women in India’s rural areas she married young, and had two sons. Her husband had a job in a small factory in the vicinity and the family led a good life among relatives and friends.
Everything changed the day the husband came home and said that he had lost his job. The young family source of income was gone. Manjulaben still remembers the fear and anger when the move could no longer be postponed. But that was nothing compared to meeting all the people, the traffic, and noises in a big city that never quietens down.
“In the beginning I did not dare to go out on my own.”
The family tried to sustain themselves by selling various things at the market. The income was so scarce that it did not even cover their costs. In the end there was no other way out but Piranha. Before dawn, when it was still dark Manjulaben walked up on the garbage heap. The dogs were growling and barking close by, she did not know if they were going to attack. The smoke from the fires made her throat sore. One leg sank down to the knee in the stinking garbage gruel. The first period was the worst. She felt dirty and filthy. The stench was clinging to her skin and her clothes. Gradually it came to be like any other job.
Manjulaben has been coming to the dump for ten years. In the group there are people who have been working at Piranha for more that 40 years.
Sewa is helping its members with vaccination against tetanus, work gloves and curved picking sticks. Sewa has a total of 30,000 members working with garbage in Ahmedabad.
In fancier residential areas the garbage is collected directly from the households., but lately the government has contracted private entrepreneurs for this work which means that many Sewa members have to go back to picking garbage in the streets. India is very far from the garbage sorting culture that has developed in many industrialised countries. However, the industry has grasped the importance of recycling. Therefore the Sewa people are important in the collection and handling of material. And, not least, it gives a chance for individuals to break lose from the deepest poverty and find a living.

One of the city’s garbage trucks arrives at Piranha with garbage from the multi-million city Ahmedabad in northwest India. The pickers prepare to go through the stinking pile. Various metals are the most valuable. But often the truck drivers sort out the best bits for themselves before they drive up to the dump.

In addition to helping the members with insights, self-confidence, vaccinations and work tools Sewa has started its own small factories, schools and a bank.
Many women use the bank for hiding money from their men. There are many stories about men, how they take the families’ money and use it for gambling and to get drunk..
“We are helping our members to create a better future for themselves, says Manali Shah, chairman of Sewa in Ahmedabad.
Members can receive grants for school bags and textbooks for their children. The members’ daughters are often the ones working in the small factories.
“I am stuck on the dump but my children can have a better life. That is my consolation”, Manjulaben says.
Her home is in a slum area. The house is a shed with brick walls and a roof of corrugated iron and a door that can be locked. She is sharing her 15 square metres with her husband, two sons and the mother-in-law. In daytime the beds with rope mattresses are put up against the wall to make room for the preparation of food which takes place on the floor. Garlic, coriander and other herbs are crushed in a steel mortar. Kantaben is visiting and helps out. Today’d treat is a vegetarian pot with rice and bread, basic food in many Indian homes.
Manjulaben is dreaming of being able to buy a house of her own and work eight hours a day in an office. In India it is a sign of wealth to be able to purchase rice and flour for a whole year. As things are now the family can make a month at a time.
“The kids have grown. They cost more money. Before I could save more.”
The family gets along and has a decent enough life in Ahmedabad. Most of all Manjulaben wants to move back to her home village. But the chances of finding a work there is even worse.

During the lunch break Manjulaben is helping a friend fixing a piece of jewellery to her ear. Life is tough for the wild dogs on the dump.


At the dump the lunch is just finished. The blanket is being folded and some dogs stick their noses in the ground to search for scraps of food. Several of the women have a serious cough. One has asthma. Aching backs and joints are commonplace. Still several hours left to work.
Towards the afternoon the heavy bags with sorted material are taken to the scrap dealer’s which is just by the bottom of the heap. The younger ones are helping the older to weigh the waste on an old scale.
The scrap dealer, a man, I writing numbers in a notebook under the supervision of the pickers. Before the money is payed out all of them sit in a ring on the floor having chai tea in small see-through plastic mugs.
The women start getting on their feet. In an adjacent room they wash in a little cold water and change into clean saris. The garbage man takes out a pack of bills and counts the amount he is due to pay. Each rupie is carefully counted by the receiver. On a good day it can amount to the eqivalent of USD 1.5.
There is no risk that the scrap dealer and his male assistants could cheat the women. Kantaben explains:
“50 men can be against me. It does not matter. I know that hundreds of women are backing me.”

English translation: Lars Ryding

Foto’s: David Lundmark

Original Swedish text: Marcus Derland

md@da.se

http://da.se/2017/04/the-strong-women-on-the-garbage-dump/

Ankara a/d Amstel

Het was tijdens een grote demonstratie in Brussel dat ik een stukje opliep met Ton Heerts. Het was april 2014 en op een of andere manier kwam het ter sprake. Nu Koningsdag niet meer op 30 april valt ontstaat er wat lucht om 1 mei terug te pakken. Ton vondt dat een goed idee en we liepen verder zoals dat in een demonstratie gaat. In de “rush” van een grote demonstratie spreek je wel vaker wat vrijblijvende verklaringen naar elkaar uit.
In Januari 2015 kwam het onderwerp terug. Ik was in de fusie inmiddels vrijgesteld van mijn primaire taken en had nog enkele resterende taken waaronder het zgn campagne team. Toen het ter sprake kwam ben ik eigenlijk onmiddelijk gaan denken hoe we dit zouden kunnen doen en maakte een eerste presentatie voor ons campagneteam en daarna het dagelijks bestuur.

Open, vrolijk, positief en een goede balans tussen informatie, inhoud en amusement. Waarbij de amusementsfactor mensen zou moeten trekken die normalerwijs thuisblijven. Een evenement waarvan je achteraf tegen de thuisblijvers zegt: je had erbij moeten zijn. En natuurlijk moet dat net als in andere landen in de hoofdstad, in Amsterdam. Ik had de hele kermis in het Vondelpark bedacht. Een totaal concept.

Intussen trok ik met een vurige pitch naar verschillende bijeenkomsten in het land om de organisatie en het enthousiasme aan te wakkeren. Er was ook overleg met de gemeente Amsterdam, de deelraad en het kabinet van de burgemeester. Alles liep de goede kant op, maar opeens begon de gemeente bezwaar te maken tegen de locatie en moest er worden uitgeweken. Ook daarna ontstonden er allerlei organisatorische fricties.

In 2016 deed ik inmiddels wat anders maar volgde natuurlijk hoe het verder ging. Nu was op voorhand met de gemeente een locatie afgestemd, het Oosterpark. Nadat een handvol yuppen die meenden dat het park exclusief voor hen is aan de bel trokken, begon de gemeente moeilijk te doen. Er volgden allerlei extra voorschriften en beperkingen. Het ging letterlijk over decibellen en grassprietjes. Opeens maakte de Burgemeester uit hoe een demonstratie er uit moet zien door te stellen dat een DJ en eten niet bij een demonstratie horen. En, een unicum in de vrije westerse wereld, FNV moest een waarborgsom voor het gras betalen. De FNV bleef net binnen de randen van de voorwaarden maar het gepruttel ging nadien nog een tijdje door.

Dit jaar zie ik de aankondiging van het evenement. De kern van mijn concept mist : aantrekkelijk amusement. Bronnen vertellen dat de gemeente Amsterdam nu heeft bepaald dat er geen grote namen mogen komen en zeker niet aangekondigd. Er zijn communicatie beperkingen opgelegd. Een regelrechte aantasting van het recht van vereniging, demonstratie en vrijheid van meningsuiting. Genoeg om de gemeente voor de rechter te slepen. De FNV volgt gedwee. Het wrange is dat voor zeer grote commerciele evenementen zoals SAIL de halve stad op de schop gaat. Dus overlast argumenten zijn nogal hypocriet. Amsterdam wil gewoon geen rode stad meer zijn.

In mijn huidige baan kom ik in landen waar vakbondsrechten niet vanzelfsprekend zijn. Er bestaat zelfs een wereldkaart die het inzichtelijk maakt. Amsterdam kan er zo langzamerhand wel bij: Ankara a/d Amstel.

Stank als dank

Vandaag een gastblog van mijn Groningse collega Riek van Kampen.

In 1959 wordt er een grote gasbel gevonden in Groningen en op eerste Kerstdag in 1986 is er een eerste aardbeving in de provincie Groningen met de kracht van 3.0 op de schaal van Richter. Sindsdien tellen we meer dan duizend aardbevingen, groter en kleiner in kracht.
Het Groningse gas heeft Nederland al zo’n 250 miljard euro opgeleverd, voornamelijk de afgelopen 50 jaren gebruikt voor de financiering van lopende uitgaven van de overheid. Sociale zekerheid, openbaar bestuur, veiligheid en infrastructuur zijn vooral grote kostenposten geweest. Het Groningse gas kwam goed van pas.
Groningers zijn een nuchter volk. Een volk van hard werken en van niet zeuren, maar van doen. Groningers kunnen wel tegen een stootje, want zoals de noordelijkste provincie van Nederland altijd zo ver van de Randstad blijkt te liggen, hebben Groningers moeten leren dat “niets vanzelf komt”.
Er is veel te doen over de aardbevingen en de schadeafhandeling. De media schrijven, actiegroepen komen en gaan, Freek de Jonge staat op, maar nog steeds wordt het leven van de Groningers elke dag volledig beheerst door de aardbevingen en de gevolgen. Het is het gesprek van de dag, Als er geen aardbeving is, dan is er wel de vraag: hoe en wanneer gaat het weer goed komen met de schade aan mijn woning. Groningers hebben weinig vertrouwen meer dat het goed gaat komen. En dat is niet heel raar als je ziet hoe Groningers het “recht” moet bevechten. Jarenlange procedures doorlopen, onderzoek na onderzoek, afwijzing na afwijzing, het kan niet op en het gaat maar door. Ondertussen wil de bank we je hypotheek aflossing zien voor een huis dat onverkoopbaar onder water staat. Wie gaat de Groninger helpen?
Nederland laat het afweten. Slechts 180.000 ondertekeningen op de petitie Laat Groningen niet zakken. Groningers worden er ziek van. Hoeveel stress kan een mens hebben? Hard werken om je kost te verdienen, mooi huis jaren geleden gekocht en nu gestraft worden. Flink gestraft worden. Nederland rijk geworden aan het Groningse gas, vooral geïnvesteerd in Randstedelijke projecten ver weg van Groningen en jij blijft achter bij je ernstig beschadigd huis.
Je weet je geen raad, want niemand staat naast je nu jij het hard nodig hebt. Fakkeltochten, een Gronings strijdlied, ludieke acties en bemoeienis van bekende Nederlanders hebben tot vandaag weinig concreets gebracht voor eigenaren van de Groningse woningen. Vooral de erkenning, of noem het miskenning en het touwtrekken om geld, maakt murw. Groningers zijn moe, of zou dit juist de bedoeling zijn dat we opgeven?
T’zou zo simpel kunnen zijn. De vervuiler betaald. Maar deze vervuiler, Shell, is machtig, sterk en is te belangrijk voor de staat der Nederlanden. Daar boksen de duizenden Groningers voorlopig niet tegen op. Bureaucratie, commissies, adviseurs maken de Groningers dol. Er wordt over hen gesproken, maar niets opgelost.
Groningers gaan door. Ze verenigen zich in een groot netwerk en brengen zoveel mogelijk huis aan huis een flyer langs de deuren. Nog meer mensen moeten de petitie gaan ondertekenen. Het kan toch niet zijn dat niemand zich het lot van de Groningers aantrekt? Huis aan huis, zij aan zij trekken de Groningers er opnieuw op uit. Samen sterk is het motto. We gaan door, we zijn nuchter, We moeten ons opnieuw zelf zien te redden. Maar de grimmigheid neemt toe, het vertrouwen verdwijnt. Stank als dank.