Het is lang geleden want ik ben niet zo heel jong meer. In mijn jeugd was geweld een onderdeel van mijn leven. Mijn ouders sloegen wel eens en op de lagere school wilde de onderwijzers je ook nog wel eens corrigeren met een flinke klap om de oren. Op de Lagere Technische School werd veel gevochten. Soms in groepen, waarbij ze het vooral op de “kakkers” van het atheneum hadden voorzien. Vaak ook een tegen een. Ik was geen vechter en paste (misschien juist daarom) niet goed in. Dat leverde vaak en veel klappen op met als pijnlijks dieptepunt een gebroken rib en een kapotte fiets.
Toen ik ging werken kreeg ik wat problemen met mijn werkgever en werd voor straf in de graafploeg gezet. Kabels ingraven waar de machine niet kon worden ingezet. Een soort “chaingang” van 7 ruige mannen. Nou ja 7 min 1 ruige mannen die op een rij tegels lichten, graven, kabel trekken, dichtgooien, aanstampen en herstraten. Hard werk. S’ochtend om 6 uur stond de bus voor de deur en als je niet snel genoeg was, werden er vernederende obsceniteiten door de straat geschreeuwd. Tijdens het werk was gewoonte om meisjes na te roepen en te fluiten. Daar deed ik ook aan mee, want ik wilde niet buiten de groep vallen. Op een dag trokken ze een meisje van de fiets. Ik zei er voorzichtig iets van. Vervolgens werd ik de hele dag met homo aangesproken. Uiteraard was dat een scheldwoord in die groep.
Tegen het einde van de dag werd ik in de bus geduwd waar de leider van de groep zijn lul uit zijn broek had gehaald en werd ik gedwongen om hem te pijpen. Net toen ik zijn stinkende lid kon ruiken, ontsnapte ik of lieten ze mij ontsnappen. Kennelijk moest mijn “mannelijkheid” worden getest. Een paar weken later manouvreerde ik mij zodanig dat ik werd ontslagen. Ik was daarna een jaar werkloos. Ik heb er nooit iets mee gedaan in de hoop dat het een vergeten herinnering zou worden.
Ik was 21, het is lang geleden. Ik ken hun namen niet meer. Ik dacht dat ik het achter mij had gelaten, maar ze hebben mij voor het leven getekend. Dus bij tijd en wijle komt het terug. Ik ontleen er gelukkig ook veel strijdlust en rechtvaardigheidsgevoel aan, waarmee ik in mijn latere leven ver ben gekomen. Nadat onlangs een militair naar buiten kwam, ben ik gaan twijfelen of ik het zou publiceren. Ik zag een sterke bekentenis van Jane Fonda, ze had niet gesproken voor anderen en schaamde zich er voor. Nu er een golf is van vrouwelijke outings, wil ik mannen aanmoedigen om hetzelfde te doen. Want gaat niet over seks, maar over macht en vernedering. Dat is niet sekse gebonden en is van alle tijden en settings. Door te vertellen wordt het misschien iets gemakkelijker om te doen wat ik heb nagelaten. De daders ter verantwoording brengen. Door gebruik te maken van interne procedures voor ongewenst gedrag en in ergere situaties aangifte doen. Door de schaamte voorbij te gaan.