We zijn een weekje op pad met vakbonden in de beveiligingsbranche.
Terwijl ik s’avonds een biertje met collega’s nuttig zie een man en een vrouw aan de hotelbar. Eén van mijn collega’s heeft inmiddels 4 strategisch opgestelde bewapende bodyguards gespot. Terwijl wij nog een biertje bestellen verteld de collega over zijn ervaringen in in Soweto tijdens de apartheid. Hij heeft er een scherp oog aan overgehouden.
De volgende dag staan er drie glimmend zwarte SUV’s met een escorte van twee hagelnieuwe politie auto’s te wachten op de mystery guest. De SUV’s hebben identieke kentekens en twee dragen vlaggen, zodat je nooit weet in welke auto de man zit. Het blijkt de gouverneur, die ondanks dat hij een residentie en twee villa’s heeft, in een luxe hotel in dezelfde stad slaapt. Later verneem ik het officiele standpunt: hij slaapt daar om veiligheidsredenen. Leuk idee voor de andere gasten dat ze het hotel met een mogelijk terroristisch doelwit delen. Ik houd het erop dat hij daar slaapt om gebruik te maken van alom aanwezige seksuele dienstverleners.
Een avond later wordt een van mijn collega’s beroofd in een restaurant. Terwijl twee verdachten worden opgehouden door de bediening, belt de restaurateur met de politie, “ze zijn hier zo” zegt hij, “want ik heb een deal met ze”. Binnen 10 minuten verschijnt er een hele oude auto met een gebroken voorruit. Er komen drie mannen in een aftands legertenue uit en elk van hen draagt een Kalishnikov gelijkend automatisch wapen. Het is inderdaad de politie en zij arresteren de twee verdachten.
Wij worden geacht naar het politiebureau te komen om aangifte te doen. Het politiebureau is een aftands gebouw met tralies, incompleet meubilair en hier en daar een oude computer. De aangifte wordt met de hand in het logboek geschreven. Wij gaan terug naar het restaurant terwijl de politie buiten wacht tot ons vertrek. Ik bedenk mij ineens dat onze taxi chauffeur de hele avond op ons staat te wachten. Ik besluit hem in te lichten over de vertraging en hem alvast extra geld in het vooruitzicht te stellen. Op weg naar de chauffeur zie ik de agenten op de achterklep van auto genieten van een door het restaurant beschikbaar gestelde maaltijd. Een van hen wil met mij praten. Hij zegt dat ik hen niet heb bedankt voor de snelle interventie en de nog te verlenen diensten. Dus ik geef hem een hand en zeg bedankt.
Op vriendelijke doch indringende wijze wordt mij duidelijk gemaakt dat dank in een zeker geldbedrag wordt uitgedrukt. Omringd door drie gewapende mannen zonder insignes, nummers of namen, besluit ik mijn portemonnee te trekken. Terug in het hotel verteld de barman dat dit normaal is en dat ze -eenmaal ten burele- een percentage moeten afstaan aan hun leidinggevende. De volgende dag spreken wij de politie weer. Nu in het bijzijn van twee gerenommeerde security guards. Beide vrouwen. Na wat vriendelijke uitwisselingen neemt de politieman mij apart en zegt dat ik de vrouwen beter onder controle moet houden. Als een van de vrouwen haar “special agent” badge van de Amerikaanse ambassade trekt en hem een ultimatum stelt om de gestolen waar terug te brengen slaat zijn bui om en wordt hij (vrouw)onvriendelijk. 
Weer een dag later zitten we bij de hoofdinspecteur criminaliteit. Ze lacht om het feit dat ik heb betaald en zegt sorry. Ook zij doet geen moeite om de gestolen waar terug te brengen, dus zitten we een dag later bij de commisaris van politie die lachend haar excuus aanbiedt. De achtereenvolgende vrouwen lijken moeders die zich verontschuldigen voor de ondeugende zoon.
We zijn in Nairobi te gast bij de vakbond van beveiligers. Beveiligers zijn de laagst betaalden in de frontlinie van een door terrorisme bedreigd land. Ze worden geacht terroristen tegen te houden met een uniform, een fluitje een een knuppel en draaien diensten van 12 uur voor een minimumloon. Voor hen geldt zero tolerance op corruptie.
Vandaar dat onze gastheer, voorzitter van de vakbond van beveiligers, ons meenam naar hoge politie officieren om ons recht te halen. Hij schaamt zich voor de laksheid en corruptie bij de politie. Maar als je de uitrusting, het bureau en salaris van politiemensen kent, snap je dat omstandigheden en gelegenheid bij de politie tot andere normen leidt. Het is een systeem waarbij de gouverneur zich met overheidsgeld s’nacht in een hotel vermaakt en overheidsdienaren hun schamele inkomen systematich aanvullen. De gestolen tas met inhoud alsook mijn “service fee” zien we nooit terug.
Zo ziet corruptie eruit. Alleen de gewone hardwerkende burger geniet niet mee, hij betaald. Dus loop nou niet te zeuren dat we in Nederland wel eens een dubieus zaakje tegenkomen. Als je in Nederland een agent geld aanbiedt is er een grote kans dat je in de cel beland. De agent die het aanneemt komt er zeker nog beroerder af. Een politicus die zich publiekelijk vermaakt met prostituees heeft geen lange carriere. Nederland is zo beroerd nog niet.